Bu haftasonu Türkiye’nin gündeminde İstanbul derbisi vardı. Kadıköy’de oynanan maçta 10 senedir rakibine evinde yenilmeyen Fenerbahçe karşısında 0-0 lık sonuçla bir puan çıkaran Galatasaraylı futbolcu ve taraftarlar, bu sonucu adeta galip gelmiş gibi coşkuyla kutladılar. Sabri Sarıoğlu maç sonrası taraftarına üçlü çektirip bu beraberliği en coşkulu kutlayanlardandı.
Galatasaray’ın bu haftaki bir başka zorlu maçı da İzmir’deydi. Sarı kırmızılılar Karşıyakamıza, kutsal topraklara misafir oluyorlardı. Kendilerini misafir ettiğimiz son 13 maçın 12sinde boynu bükük İstanbul’a geri gönderdiğimiz rakibimizi bir kez daha eli boş göndermek istiyorduk. Gerçi bu sefer Galatasaray önceki senelere oranla daha iddialı bir kadro oluşturmuştu. Kağıt üzerinde ağır bastıklarından, belki de bu maçı o kadar önemsemiyorlardı. Yalnız unuttukları bir şey vardı ki, kağıt üzerindeki kim üstün olursa olsun Arena’da tek bir üstün taraf olurdu... Ve de öyle oldu.
Karşılaşmanın televizyon yayını nedeniyle Pazartesi günü saat 19:00’a alınması bir anlamda Galatasaray için bir şanstı. Benim gibi 18:00’de işyerinden çıkıp bir saatin üzerinde yol katedecekler ya da hafta içi maça gelme şansı olmayanlar tribünlerden uzak kalacak, bu da Arena’daki baskıyı azaltacaktı. Zira, salona girebildiğimde ikinci periyodun 3.dakikası oynanıyordu. Tribünlerde az miktarda boşluk olmakla birlikte sağlam bir taraftar topluluğu vardı Kafkaf’ı destekleyen. Ben bir yandan karnımı doyurur bir yandan da maçı izlerken ilk yarı göz açıp kapayıncaya bitti. Aradaki bir sayılık fark maçın ne kadar çekişmeli geçtiğinin kanıtıydı.
3.çeyreğin başlamasıyla birlikte bambaşka bir Karşıyaka vardı sahada. Sneed’in üstüsüte bulduğu basketler ve Holston’un uzak mesafeli üçlüklerine Furkan’ın savunmadaki gayreti ve sarı kırmızılı basketbolculara blok tehditiyle bir anda fark 15 sayıya çıktı. 59-44... Bu dakikadan sonra Furkan’ın yerine Jovo’nun girmesiyle biraz hızımız kesilince Galatasaray bu fırsattan iyi yararlandı ve özellikle pota altından Ermal ile bulduğu sayılarla bitime 6 dakika kala skora 62-62 lik eşitliği getirdi. Acaba Galatasaray geri mi dönüyor derken, sahneye tekrar Holston çıktı ve maçın dönüm noktasında ardarda attığı 5 sayı ile Cimbomun direncini kırdı. Bu dakikadan sonra taraftarının inanılmaz desteğiyle coşan ve savunmada rakibine sayı izni vermeyen Kafkaf son dakikaları iyi kullanarak karşılaşmadan 77-66 galip ayrıldı.
Bir masum mor menekşe, Ağlıyor mu ne!!!
Karşıyaka taraftarı mı... Yine her zamanki gibi mükemmeldiler. Daha doğrusu mükemmeldik. Maç boyunca hiç susmadık. (Ben de az önce eve geldim ve tüm şirinliğimle bana ıhlamur yapması için anneme şebeklikler yapıyorum. Yoksa ses telleri oldukça yıprandı) Özellikle farkın 15’e yükseldiği dakikalarda ve son saniyelerdeki tezahüratlar yakında internete düşecektir; takip etmenizi tavsiye ederim. Bunun yanında maç sonu salonda çalınan “Nilüfer - Mor menekşe” eşliğinde salonu boşaltmamızı bekleyen Galatasaray taraftarının görüntüsü de bir başka ilginç çekici görüntüydü (bknz fotoğraf). Yalnız haklarını vermek gerekir, son yıllarda Arena’ya gelen en iyi İstanbul takımı taraftarıydı.Bir de ufak bir hatırlatma. UltraAslan'dan "Aranızda ne kadar Fenerli varsa..." diye bir tezahürat duyduk. Bizi hiç tanımamışlar; tanıtırız... " BİZ KARŞIYAKALIYIZ!"
Sonuçta tarih bir kez daha tekerrür etti ve Kafkaf evinde Galatasaray ile oynadığı son 14 maçında 13.kez sahadan başı dik ayrıldı. Tüm konstantrasyonu haftasonu oynanan derbiye veren İstanbul spor basını Galatasaray’ın aldığı bir puanı başarı olarak gördü. Galatasaray Kadıköy’de gelecek seneler için umutlandı. Yalnız Arena’da çantada keklik gözüyle baktıkları maçta parekeye gömüldüler. Kadıköy’de belki bir umut vardır; ama Arena’da asla!!!
Taraflı basından saygılar
KAFKAFKAF SİNSİNSİN KAFSİNKAFSİNKAF
YanıtlaSil